De voorstelling van Het Laatste Oordeel beslaat de door
gekeperde ribben gescheiden negen gewelfvakken van de
koorsluiting. Omgeven door een aureool is Christus
verschenen, zittend op een regenboog als Rechter over de
mensheid. Engelen wekken met hun bazuingeschal de doden
uit hun graven om zich aan het oordeel te onderwerpen.
Drie andere engelen tonen de Lijdenswerktuigen. Midden op
de voorgrond staat de geharnaste fguur van de gevleugelde
Hemelbeschermer Michael. Hij weegt de deugden van de
verrezenen. De net uit hun graven herrezen doden kijken op,
verrast, vol overgave of bevreesd voor de uitkomst van de
weging. Zij kunnen nog een beroep doen op de voorsprekers
die op de wolken naast Christus zijn verschenen. Aan
Christus’ rechterzijde Maria met zes apostelen achter zich.
Aan de andere kant Johannes de Doper, eveneens met zes
apostelen achter zich. De uitverkorenen worden door engelen
naar twee fonteinen geleid om dan omhoog gevoerd te
worden naar het Hemelse paradijs, toegestraald door de als
duif voorgestelde Heilige Geest. God zetelt er als een vorst op
zijn troon, omgeven door een grote nimbus.
Aan de overzijde is de Hel uitgebeeld als een brandende
ruïne, de ingang voorgesteld als een weerzinwekkend monster
met opengesperde muil. Een man wordt op een messenrad
gefolterd. Schuin voor hem worden anderen in een wijde pan
gebakken. Boven hem hangen twee ongelukkigen aan een
galg waarop een monster sarrend danst. De linker fguur
hangt aan zijn enkels, de andere aan zijn nek. Vijf
verdoemden trachten te ontsnappen maar worden, met een
ketting gevangen, teruggesleurd. Hun poging was toch al
kansloos want tussen de Helse rotspartij en het grafveld,
waaruit zij zijn verrezen, gaapt een ravijn.
Michael houdt de vrouw in de weegschaal bij de hand terwijl
hij met zijn kruisvaan in de andere hand het monster
bedwingt dat over haar dacht te kunnen beschikken. Michael
profteert hier van de engelen die zijn aan een lange staaf
gehangen weegschaal voor hem hoog houden. Een prachtige
vondst van Jacob Corneliszoon waarmee hij ook de
compositie van het centrum versterkt heeft. De houding van
Johannes de Doper is eveneens bijzonder. In plaats van naar
Christus te kijken richt hij zich met zijn blik naar de
beschouwer, als een vermanende priester.
De voorstelling